ผมมีแฟนแล้วครับ จากเริ่มต้นจนถึงตอนนี้...ย่างเข้าปีที่ 8 แล้วครับเราห่างกัน 10 ปี แฟนผมแก่กว่าเค้าเจอผมก่อนหลายครั้งในร้านหนังสือ และแอบมองเรื่อยมาจนครั้งหนึ่งเค้าโทรหาผม โดยที่ผมไม่รู้ว่าได้เบอร์มาจากไหนและขออนุญาติผม โทรหาผมทุกวัน...บทสนทนาเดิม ๆ ในเวลาไม่ถึง 10 นาที(ต่างคุยไม่เก่ง)ของแต่ละวัน...ล่วงเลยมาเกือบปีผมยังเฉย ๆ แกมรำคาญด้วยซ้ำวันหนึ่ง...เค้าเอ่ยปากขอผมเป็นแฟนผมได้แต่เงียบ...เพราะไม่เคยเจอหน้าเค้าซักครั้งที่มากกว่านั้น..ผมไม่เคยมี "รัก" ความรู้สึกของผมยังคง...เฉยเมยเค้าอาจรู้สึกได้จึงบอกว่า "ไม่เป็นไร ผมไม่ได้เร่งรีบ"ผ่านมาเกือบ 2 ปี ผมตัดสินใจเรียนต่อในจังหวัดเดียวกับที่เค้าอยู่(เป็นที่เดียวที่น่าสนใจ ไม่เกี่ยวกับเค้าหรอกครับ)เค้าขออาสาขับรถมารับและส่งผมที่บ้าน ไกลข้ามจังหวัดเลยทีเดียวผมเกรงใจเค้ามาก และบอกผมช่วยตัวเองได้เค้าไม่ยอมพูดกับผมว่า "ผมเต็มใจครับ"ผมเหนื่อยมาก เพราะต้องทำงานต่อหารู้ไม่ว่า....งานของเค้าหนักเหนื่อยยิ่งกว่า ยังปลีกตัวมาขับรถให้ผมอีกไม่มีคำบ่นให้ผมได้ยินเลยซักครั้งลองกลับมาคิดอีกครั้ง...เค้ายังคงโทรหาผมทุกวันเค้าไม่เคยล่วงเกินผมเลยแม้แต่ครั้งเดียวแค่ขอจับมือผมเท่านั้น2 ปีกว่า ผมไม่รู้เลยว่าเราเปลี่ยนมาใช้คำว่าแฟนกันตอนไหนระยะทางเกือบ 8 ปีที่ผ่านมา ผมมีความสุขมาก ๆพูดถึงเรื่องทะเลาะ เราแทบจะไม่มีให้เห็นจากคนที่สูบบุหรี่จัด เค้าเลิกเพื่อผม เพียงแค่ผมเอ่ยปากจากคนที่ไม่ชอบสุนัข ตอนนี้คลั่งมากกว่าผมเป็นไหน ๆจากคนที่ใจร้อนวู่วาม เปลี่ยนเป็นคนใจเย็นมากขึ้นวันแรกดูแลผมยังไง วันนี้ยังคงเป็นอย่างนั้น และมากขึ้นเรื่อย ๆความสุขที่ผมได้รับ น่าจะมากพอแล้วใช่มั๊ยครับแต่ผมยังคงเผลอกับความสุขแบบฉาบฉวย โดยที่ผมไม่ตั้งใจอีกแค่ครั้งเดียว...มันทำให้ผมรู้สึกผิดมากมายเป็นแผลในใจที่ผมไม่อาจลืมผมโง่มากใช่มั๊ยครับกับสิ่งที่ผมทำบางครั้งผมอยากให้คุณรู้...ว่าผมไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณเห็นไม่มีอีกแล้วครับ กับความผิดพลาดที่ทำให้ตัวผมเจ็บ และทำร้ายคุณหากคุณรู้สิ่งที่ผ่านมาแล้วผมไม่สามารถแก้ไขใหม่ได้แต่สิ่งที่จะเกิดขึ้นใหม่ข้างหน้าผมสัญญาด้วยใจ...ผมจะไม่เผลอตัวถึงตรงนี้สิ่งที่ผมทำได้เพียงอย่างเดียวคือ.....ขอโทษครับผมขอโทษ......
ขอบคุณเจ้าของบทความ ทุกบทความให้เราได้นำมาถ่ายทอดแบ่งปัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น